After playing seven years with Muddy, six months later I opened a show for him. After an encore of Little Walter’s ‘Just Keep Lovin’ Her,’ which came out in 1949, like me, Muddy got up from the dressing room couch, put his hands on my shoulders, and told me, ‘I haven’t heard that song in 30 years. You’re keeping the Old School alive!’ It’s the deepest compliment I’ve ever gotten. I love Old School Chicago Blues and live to play it. It was a surprise thrill starting in 2016 to play on celebrations of The Last Waltz with an all-star family of today’s finest musicians. I played Muddy’s “Mannish Boy” song and it went over so well I was asked to play more Blues. I loved playing with the amazing musicians and listening to their versions of songs by The Band and their guests at the Last Waltz. One honored special guest we had in November 2019 was the recently-departed Robbie Robertson, guitarist and songwriter from The Band. When I saw him for the first time since 1976, he observed correctly, ‘We don’t look like that anymore.’ Then Robbie and I kinda time traveled to the 1976 Last Waltz rehearsals for Muddy’s songs, how Muddy’s magnetism both drew in and scared the other musicians, and how Paul Butterfield had created a haunting harp warble behind Muddy’s voice for ‘Mannish Boy.’ I told Robbie that Muddy loved Paul’s playing on that. Robbie remembered more than I did about those rehearsals. And in that moment we were back in 1976 while we indeed did not ‘look like that anymore.’ I’m blessed to have played with some truly great musicians. I fully valued it in the moment and ever since. And I celebrate that every time I play, more than ever. THANKS to all of them.
-BOB MARGOLIN

Ik herinner me nog goed, begin november 2011 tourde Chicago blueslegende Bob Margolin met de Mike Sponza Band in de Benelux en was hij o.a. te zien in de Muziekodroom Club in Hasselt, waar ik na zijn optreden een zeer aangenaam gesprek met hem had. Sinds toen was het even stil rond de medeoprichter van het VizzTone label, tot eind 2015 zijn album, en tevens elfde soloplaat verscheen. Op dit album "My Road", klinkt in zijn teksten het leven van 50 jaar een bluesman te zijn door, en dit in al zijn vormen, en natuurlijk komen zijn zeven jaar bij de Muddy Waters band dan ook aan bod. Want ik weet nog goed, meer als veertig jaar geleden, de in Boston geboren Steady Rollin’ Bob Margolin best als gitarist bij de legendarisch Muddy Waters Band, een gitarist die achteloos de meest hemelse muziek uit zijn gitaar kon halen. En zo ontspannen maar prachtig speelt Margolin nog steeds. Bob Margolin wordt ondertussen beschouwd als één van de belangrijkste bluesartiesten van zijn generatie. Hij begon met spelen in de begin jaren '60, en wist al na enkele jaren zelfstudie een hoog niveau te bereiken. Veel bluesgitaristen op jonge leeftijd zoeken al snel de grens met rock op, en met Margolin was dit ook niet anders, want hoorbaar liet hij zich in die vroege periode beïnvloeden door Chuck Berry. Hij is ondertussen één van de beste bluesgitaristen getuige zijn vele W.C. Handy/Blues Music Awards.

In 1973 werd hij lid van de Muddy Waters Band. In 1975, verscheen het Grammy Award winnende "Muddy Waters Woodstock Album" met naast Margolin niemand minder dan Paul Butterfield, Levon Helm en Garth Hudson van The Band in de gelederen, en dit was ook meteen zijn laatste plaat voor Chess Records. Na jaren van constant op tournee te zijn geweest met deze band verliet Waters in 1977 Chess Records. Na samen met Johnny Winter een tournee te hebben gedaan tekende hij bij Blue Sky, een label dat door deze Johnny Winter werd geleid. "Hard Again" was het eerste album, waarop Waters werd begeleid door pianist Pinetop Perkins, drummer Willie Smith en gitaristen Bob Margolin en Johnny Winter. Na een aantal magere jaren was dit eindelijk weer een uitstekend album. Op dit label bracht Waters in de volgende jaren nog een drietal prachtige albums uit, die onder de bezielende leiding van Winter ontstonden en waarbij Margolin zich verder kon ontwikkelen. Margolin' sublieme gitaarspel bracht hem over de hele wereld en hij werd ook veelvuldig door grote bluesmannen zoals Billy Bob Arnold, BB King en Dr John, uitgenodigd met hen mee te spelen. In 1980 begon Bob zijn eigen band en de cd’s volgden elkaar snel op en de band wisselde af en toe van samenstelling, maar wat bleef was de drive en de sound. Dit geluid vind je nu ook terug op Margolin's nieuwste album "Thanks". Margolin heeft een mooie wat luie stem, zijn gitaarspel is nimmer patserig maar altijd smaakvol en ter zake en hij schrijft fijne eigen liedjes en kiest zijn covers zorgvuldig.

De nu 74 jarige Margolin blijft maar doorgaan! Dit jaar is het 50 jaar geleden dat hij toetrad tot de band van Muddy Waters, en om dat te vieren geeft hij een bedankje, een nieuwe cd met 10 songs, waarvan 5 originelen. Op elk nummer van dit album, dat 27 oktober uitkomt via VizzTone, speelt hij op dezelfde Gibson archtop elektrische gitaar die hij samen met Muddy en The Band bespeelde in Martin Scorsese's film "The Last Waltz" en tevens ook op Johnny Winters' "Nothin' But the Blues". De opener "Going Down to Main St.", oorspronkelijk uitgebracht in 1952 door Muddy en zijn originele band met Jimmy Rogers op tweede gitaar en Little Walter op harp, is altijd één van zijn favoriete Muddy songs geweest van voordat hij in zijn band zat. Muddy speelde het niet vaak, maar in 1975 nam Margolin het met hem op voor "The Muddy Waters Woodstock Album", met Levon Helm en Paul Butterfield. "Lonely Man Blues" is een nummer die ze samen schreven, en naast Bob's eigen nummers, die onlangs opgefrist werden horen we ook Robbie Robertson's klassieker "Shame I'm In" en Willie Dixon's bekende "Who". Wil je meer weten over deze songs, waarom deze in zijn top 10 zitten, dan kan je HIER - https://bobmargolin.com/new-cd-thanks - uitgebreid met foto's van vroeger Bob's eigen verhalen lezen. Het resultaat is een genietbare en zeer gevarieerde mix van stemmingen, waardoor het album de luisteraar voortdurend blijft boeien. Nu is virtuositeit niet alles, want vooral in dit genre moet je ook in staat zijn de luisteraar in het hart te raken. Met de indringende zang van Bob Margolin lukt dat bijzonder goed. Hij heeft een rustig klinkende stem waarmee hij u keer op keer weet te raken. Ben zeker dat Margolin na deze plaat nog wat extra in petto heeft en daar kijken we weer naar uit.

Release date: 27 October 2023